Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

And it comes of the walls


Έχω μιλήσει πολλές φορές , σχεδόν αναρίθμητες πια για το πως κυλά και ελίσσεται το σκοτάδι μεσα μου. Και διαβάζοντας κάνεις αυτά τα κείμενα θα νόμιζε ότι όλη η ζωή μου αποπνίγεται και διαστρεβλώνεται από ένα έρεβος που με στοιχειώνει καιρό τώρα. Αλλά όχι δεν είναι πάντα έτσι. Υπάρχουν φορές που αντιλαμβάνομαι το φως όταν υπάρχει γύρω μου. Ισως να μην είναι πάντα χρονικά σωστές άλλα κάνεις δεν είναι τέλειος. Διάβαζα προχτές την ''Περί Έρωτος Θεωρία'' για το πως ο άνθρωπος κάποτε είχε δυο κεφάλια που κοιτούσαν σε άλλες κατευθύνσεις , τέσσερα χέρια, τέσσερα ποδια και ένα σώμα και πως όταν οι Θεοί κατανόησαν την δύναμη των όντων αυτών τα χώρισαν στα δυο και από τότε ο άνθρωπος είναι μισός. και μισός περιφέρεται στα αχανές μονοπάτια της γης. Ώσπου γίνεται κάτι μια μέρα, χωρίς σχέδιο χωρίς λογισμό χωρίς σκοπό και πάνω απ'ολα χωρίς γνώση του τι γίνεται αυτήν την στιγμή. Απλά παρασυρόμαστε από την τέλεια καταιγίδα και προσπαθούμε να ράψουμε ο ένας τον άλλο πάνω στα σώματα μας και κρατιόμαστε αγκαλιά για να γίνουν τα σώματα παλί ένα. Και όταν αυτό δεν γίνεται απορούμε. Κάποιες φορές όμως καταλαβαίνω τι εννοούσε ο Πλάτωνας , πως δεν θα γίνονταν πότε τα σώματα μας ένα, αλλά μέσα μας δεν θα νιώθαμε την πληγή. Έτσι όταν αγκαλιάζονται αυτά τα δυο κομμάτια είναι μια στιγμή ηρεμίας και γαληνής που καμιά χημεία ,καμιά ιδέα,  κανένα συναίσθημα μπορεί να ξεπεράσει. Είναι σαν να ράβονται η ψυχές και να γίνονται ένα, έτσι όπως φτιάχνεται η νύχτα. Και ο κόσμος σταματά. δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζει , γιατί εκείνη την στιγμή ο κόσμος έχει ολοκληρωθεί για σένα. έκανες πραγματικότητα αυτό που θεοί, τέρατα και άνθρωποι προσπάθησαν για αιώνες. Τι άλλο μένει μου λες; τι άλλο μένει πέρα από μας και μια σοκολάτα; δεν ξέρω για να είμαι ειλικρινής. Κάποιες φορές όμως τα πράγματα δεν πάνε όπως έπρεπε να καταλήξουν και οι άνθρωποι χάνονται κάπου στην μέση και σε ένα βλεφάρισμα έχουνε φύγει όλα μακρυά. έφταιγες εσύ; έφταιγα εγώ; δεν θυμάμαι πια. Και έτσι έπεσε χειμώνας και μας ξέπλυνε μακρυά. 
  Καποτε μου είχαν μιλήσει για την φύση της ρώμης ,της δύναμης και για το πως η δύναμη και η πλευρά της που κείτεται στην σκοτεινή πλευρά του ανθρωπίνου μυαλού είναι μια αστείρευτη πηγή που παν τα θα με εξελίσσει πάντα θα με προστατεύει και πάντα θα μου υπόσχεται παραπάνω. Όμως κάνεις δεν πρόλαβε να μου μιλήσει γιαυτό που υπάρχει τώρα. Κάτι τόσο το ανώτερο από μένα και από τα πενιχρά μου προβλήματα κάτι τόσο απύθμενο και αχανές που δεν μπόρεσα να κατανοήσω και να ασπαστώ εγκαίρως. Και έπειτα έφυγε. Και ναι, όταν έφυγε φούντωσε το μελανό μέσα μου και κόντεψε να με κατακτήσει. μέχρι που ήρθε πίσω από τα σκοτεινά του μυαλού μου ο μονός που ήμουνα σίγουρος ότι είχε χαθεί. Και κάτσαμε άπλα και βλέπαμε τα οράματα μου για το μέλλον που πέταξα μακρυά. ''φαίνεται καλό ''μου είπε και του απάντησα ότι είναι σχεδόν τέλειο. με ρώτησε γιατί σχεδόν και του αποκρίθηκα πως η τελειότητα του χάνεται στην φανταστική του φύση, δεν το κόβω να ερχεται στην ζωη. ''Μαλακιά'' είπε καθώς έπαιρνε τα τσιγάρα μου. ''Αυτό έχεις να πεις;'' τον ρώτησα και του εξήγησα πως μονό αυτός θα μπορούσε να μου δείξει τι να κάνω. Τότε μου είπε πως ποτέ πραγματικά δεν τον χρειάστηκα απλά ήταν πιο εύκολο να μου λέει κάποιος πράγματα που ήδη ξέρω αλλά φοβάμαι. πως ναι μου είχε πει όλα αυτά τα πράγματα και ότι θα είναι πάντα εκεί και ας μην το καταλαβαίνω, εγώ όμως το καταλάβαινα πάντα. Μου είπε πως τώρα έχεις κάποιον άλλο να δεις τον κόσμο μαζί της έτσι όπως πάντα ήθελα για σένα , να σε κρατάει μην πέσεις, αν και δεν νομίζω ότι μαζί της θα πέσεις ποτέ. Σηκώθηκε όρθιος και μου έδωσε το χέρι του για να με σηκώσει . Μου θύμισε ότι ποτέ δεν πρέπει να σταματήσω, και πως αν αγαπώ θα βρίσκω πάντα την δύναμη. Με πήρε αγκαλιά και έφυγε.

Με λένε  Κωνσταντίνο, είμαι 20 και ναι το ήξερα πάντα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου