Finished with my woman 'cause she couldn't help me with my mind...

Καθε φορα που επισκεπτομαι τον εν λόγω ιστότοπο, νιωθω μια στυγερη ανατριχιλα να ανεβαινει στην σπονδυλικη μου στηλη, ενα δεος με ονομα και ουσια που κατ'εφημησμον λεγεται τεχνη. Εγω το αποκαλω οξυγονο, μια μικρη ανασα ευδαιμονιας που συνηθως διαρκεί κανα μισαωρο , οσο κανει δηλαδή μια αναρτηση να γεννηθει, να αποκοπεί και στην συνεχεια να ακολουθησει την δικη της προσωπικη πορεια, το παιδι που αγαπω μεχρι να γεννηθει και αμεσως  μετα εμβαθεινει την αδιαφορία που νιωθω τοσο για αυτο οσο για τα αδελφια του. Μια νοσηρη κατασταση που ο καθε φιλοτεχνος ονομαζει τοκετο, δημιουργια.Εγώ του δινω ομως ονομα ξενο μιας και κοιτω να απαλύνω και ετσι για λιγο να γεμισω την τρυπα , το εκ γενετης κενο που κυριαρχει στο στηθος, και εκ μεσου κάποιας φαυλης δημιουργιας να αναγενηθω απο σταχτες που δεν ειναι δικες μου.Νοσηρες καταστασεις που ουρλιαζουν αναμεσα στους κροταφους μου και ζητουν μια προσοχη απαραμιλη. Ξερω γαματο ε; Και χωρις αλλες υπεκφυγές ειμαι μονός πανω στην σκηνη, ο ψυχαγωγος σας για απόψε αγαπητέ αναγνώστη.Κινω τα νηματα των δικων μου χεριων και παιζω τον ρολο μου στο ασυνθετο τουτο χαος που λεγεται ζωη. Κωνσταντινος εκ σχεδιασμου, μια σκοτεινα ονειρευομενη μαζα που κινητε αναμεσα στις λεξεις και αποσκοπει στην ησηχα του σπιτιου. Αν και αυτο δεν με αναγνωριζει εγω το ζητω και μονο για εκεινο γραφω και μιλω.Ενα σπιτι με γευση αρωμα και αισθηματα. Το δικο μου σπιτι. Και ετσι γυρνω, γυρω γυρω τριβελιζω την αναγκη οπως με τριβελιζει και εκεινη και σαν πυρετος νωχελικος μου στερει το δεος μου για  ζωη και στολιζει με μια χαρακτηριστικη απαθεια το προσωπο,μου δενει μια πενα στο χερι και σηκωνει καθετα το μπουκαλι για εμενα. Η πολυποθητη κυρια που αγαπω και με επισκεπτεται καθε βραδυ στις 00:24. Τακτικη και αναιδης εισβαλει παλι στον λογισμο μου και ασελγει στην ηθικη που κρυβεται μεσα μου , με ανυψωνει και με δενει στην μαγεια της, στον θορυβο της φωνης μου κρυβει τα λογια της και με αφηνει μοναχο οποτε την χρειαστω, μια συζυγος που δεν μου ειναι πιστη την μοιραζομαι και κοιτω τον εαυτο μου να την κλεβει απο μενα... Κοσμικες στιγμες που ομορφα χανονται...

Με λενε Κωνσταντινο, ειμαι 18 και επισης ειμαι ηλιθιος και μεταδοτικος...

Tie around me like a silver knot...

Ας σηκώσουμε λοιπόν κούπες και ποτήρια σε ότι μένει ακίνητο, σε ότι αλτρουιστικά αναμένει τους αγέρηδες κάθε εποχής, είτε αυτό ακούει στο όνομα ενός ποιοτικού λαϊκισμού είτε σε μια αξία που χάνεται κάθε ώρα και λεπτό που ρυθμικά πνίγεται στα ρολόγια μας. Γιατί ίσως να ειναι Μόνo αυτό που αξίζει εν τέλει, ίσως τελικά να αξίζει μονο ο φιογκος που εμεινε μοναχος και δεν ελυσε τον ορισμο του για μια σαπια κοινωνια που τον ηθελε χυμα και ατσαλο στουσ καιρουσ. θελησε να τσαλακωθει, να ααποστασιοποηθει αλλα δεν θελησε να λυθει και να γινει το επομενο κυματακι στην παραλια του super paradise. Γιατι ισως να ειναι τουτοι οι καιροι που το αλλιωτικο και τ'απ'αλλου φερμενο ( οπως ειπε και αλλωστε ο Ελυτης) ειναι κατι για το οποιο ο κοσμος δεn ειναι ετοιμος. Και γiα τι ειναι ετοιμος πια αυτη η ταλαιπωρη κοινωνια; μιας και τσαλαβουτησαμε στην εξελιξη και στην προοδο ισοπεδωσαμε τους παντες, και μειναμε εμεις οι λιγοι, οι λιγοστοι , να φερνουμε γυρω γυρω τα κορμια μας σαν σε ταινια τυπο ζομπι, χολυγουντιανη και κακογουστη. αλλα ολα αυτα ειναι περιττα, ειναι περριτες οι κραυγες και τα συνθηματα, λες και ο κοσμος θα ακολουθησει μια καρικατουρα σαν και μενα τοσο απλη και τοσο γραφικη οσο και ο stickman που ελοχευει πισω απο τις κουρτινες nο4 και μουτζουρωνει τις σκεψεις του απανω σε ενα παλιο μπλοκακι που καποτε και αυτο με την σειρα του θα ξεχαστει στην θαλπωρη της αγνοιας που με τα μουτρα εχουμε πεσει... αγάπαμε για να μαγαπας, και οχι γιατι το αξιζω, ετσι;

Με λενε Κωνσταντινο ,ειμαι 18 και μαρεσει να δενω φιογκους...

Rain blown away...

Ποιοι να ειναι αυτοι που μισουν την βροχη; Αυτοι που πνιγουν τις ελπιδες τουσ για ευδαιμονια στην βαρετη και καθιερωμενη πια εμφανηση του ηλιου; Ποτε δεν μου αρεσε το πρωι. Παντα ειχα πραγματα να κανω μικρα βαριδια που με τραβουν , με γειωνουν και με αναγκαζουν να αφαιρουμε και να ειμαι φαινομενικα χαζος στα αδαη βλεμματα που περα απο βλακεια και εξυπναδα βρισκουν τα ανεξερενητα γκριζα υδατα των συμπλεγματικων συμπεριφορων που τοσο αγαπω. Σημερα ομως βρεχει, δακρυζει ο ουρανος, και ξεπλενει καπως πιο δυνατα , ολα τα χαμογελα που μου εχουν ξεμεινει. Απο μικρος εβρισκα τον λογισμο μου στην βροχη, στις ατσαλες και πανομοιτυπες σταγονες που βρικσουν το νοημα τους πληγωνοντας την γη , ετσι οπως μονο αυτες ξερουν , ρομαντικα και τελεια. μια τελειωση τοσο καθημερινη και συνιθησμενη στα ματια μας που το ερωτικο στοιχειο που την διαπωτιζει ειναι μπαναλ και κλισε. Ολως τυχαια ομως μαρεσουν και τα κλισε. Δεν ειναι τοσο η κοντρα που μου αρεσει απενταντι στο αλλοιωτικο και τ'απ'αλλου φερμενο οσο το συναισθημα οτι  γινομαι ενα μοναχο εμποδιο αναμεσα στην γη και τα στοιχεια. Προσθετω ανωριμες και παιδκες ερμηνειες στην υπαρξη μου για να μπορεσω να την διατηρησω. Τα ψεματα οι βομολοχιες , οι λεξεις , αχ οι λεξεις, χαρά,αγάπη,πίστη,ιδανικό!Λέξεις χορεύουν όπου σταθώ,που ξέρω,που περιμένω,που απορώ.Λέξεις είναι όλα και μήπως λέξη δεν είμαι και εγω;

Με λενε Κωνσταντινο, ειμαι 18 και δηλωνω λατρης του υγρου καταθλιπτικου στοιχειου.