Transatlanticism

Και έτσι σταματάμε να είμαστε τέρατα. Εξευμενιζόμαστε και γινόμαστε γήινοι. Δεν σταματάμε να τρομάζουμε ο ένας τον άλλον απλά έχουμε βαρεθεί αυτήν την φάση ,ξέρω 'γω. Δεν σε κατηγόρησα ποτέ. Μου ήταν απλά πιο εύκολο να φταίω πάντα εγώ. Είχα ψιλοσυνηθίσει. και όμως είμαι εδώ διεκδικώντας μια αγκαλιά και γράφοντας λόγια πολλά. Όμως δεν σου φτάνουν τα λόγια πια. είναι λίγο μαλάκια που αυτό ξέρω να κάνω καλύτερα. Και όμως όταν σου μιλώ είμαι σαν χαζό. Όταν σου μιλώ όχι για μαλακίες άλλα για όλα αυτά που έχουν σημασία τις ψευτοφιλοσοφιες μου και όλα τα βαρύγδουπα που είχα να πω αντί απλώς να σε πάρω αγκαλιά και να σε αγαπήσω πέρα από κάθε σκέψη σου. Να σε κρατήσω τόσο σφιχτά έτσι ώστε να μην φύγεις ποτέ. Αλλά κάπου εκεί έκανα αυτό που κάνω καλύτερα από το να γράφω. τα έκανα σκατά. Και εσύ τρόμαξες και 'γω απλά δείλιασα. Και θα εκπλαγείς με το πόσο μπορεί να κατηγορήσει τον εαυτό του ένας άνθρωπος αλλά , ξέρεις ,το έριξα και αυτό το εμπόδιο. Τώρα εσύ απλά γίνεσαι και εκρηγνύεσαι σε μικρές θεϊκές εκρήξεις στον άχαρο τούτο κόσμο και 'γω απλά θα έδινα τα πάντα για μια μικρή βόλτα στο τρενάκι της ζωής σου. Αλλά μου λες οτι δεν γίνεται να ανήκεις σε μένα. Δεν είναι και πολύ δίκαιο για όλους αυτούς,  γιατί εντάξει μεταξύ μας, όλοι αξίζουν λίγο από αυτήν την λάμψη. Γιατί έμαθες να λάμπεις καλή μου. Σαν να είσαι φτιαγμένη από ένα φως τόσο λαμπερό και απύθμενο που κάποιες φορές είναι το μονό που μπορεί να με κάνει να ξεχαστώ και να γελάσω. Nαι ,εσύ είσαι αυτή. Ναι, ελπίζω αν το διαβάζεις αυτό να χαμογελάσεις. Kαι κάπου εδώ μπαίνουν τα όνειρα , τόσο έντονα και ζωντανά που μου σηκώνουν την τρίχα κάθε φορά. Όνειρα που λίγο πριν με πάρει ο ύπνος έρχονται σε μένα και κοιμούνται στην αγκαλιά μου για να την κρατάνε ζεστή για σένα. Kαι είναι καλά. Και όταν τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα τότε όλα είναι απλά κρυστάλλινα, απτά και πανέμορφα. Αλλά μέχρι να γίνουν το μονό που έχω είναι το μπουκάλι μου, τα τσιγάρα μου και μια ελπίδα ότι θα πάω μια βόλτα στο τρενάκι σου .Ότι θα νιώσω την αδρεναλίνη του να με γειώνεις και να γελάς επικριτικά με αυτά που λέω, ότι απλά θα ξαπλώσεις πάνω μου για πέντε λεπτά και ο κόσμος και η γη θα έχουν νόημα ξανά . Θα έχουνε λόγους να κινούνται για μένα, για μας. Γιατί για ένα ''εμεις'' αξίζουν όλα, μικρή μου. Για ένα ''εμεις'' αξίζει ο κόσμος να περιμένει μέχρι να σταματήσεις να με φιλάς και να μου τσιμπήσεις την κοιλιά.

Με λένε Κωνσταντίνο είμαι 20 και fade out..

And it comes of the walls

Έχω μιλήσει πολλές φορές , σχεδόν αναρίθμητες πια για το πως κυλά και ελίσσεται το σκοτάδι μεσα μου. Και διαβάζοντας κάνεις αυτά τα κείμενα θα νόμιζε ότι όλη η ζωή μου αποπνίγεται και διαστρεβλώνεται από ένα έρεβος που με στοιχειώνει καιρό τώρα. Αλλά όχι δεν είναι πάντα έτσι. Υπάρχουν φορές που αντιλαμβάνομαι το φως όταν υπάρχει γύρω μου. Ισως να μην είναι πάντα χρονικά σωστές άλλα κάνεις δεν είναι τέλειος. Διάβαζα προχτές την ''Περί Έρωτος Θεωρία'' για το πως ο άνθρωπος κάποτε είχε δυο κεφάλια που κοιτούσαν σε άλλες κατευθύνσεις , τέσσερα χέρια, τέσσερα ποδια και ένα σώμα και πως όταν οι Θεοί κατανόησαν την δύναμη των όντων αυτών τα χώρισαν στα δυο και από τότε ο άνθρωπος είναι μισός. και μισός περιφέρεται στα αχανές μονοπάτια της γης. Ώσπου γίνεται κάτι μια μέρα, χωρίς σχέδιο χωρίς λογισμό χωρίς σκοπό και πάνω απ'ολα χωρίς γνώση του τι γίνεται αυτήν την στιγμή. Απλά παρασυρόμαστε από την τέλεια καταιγίδα και προσπαθούμε να ράψουμε ο ένας τον άλλο πάνω στα σώματα μας και κρατιόμαστε αγκαλιά για να γίνουν τα σώματα παλί ένα. Και όταν αυτό δεν γίνεται απορούμε. Κάποιες φορές όμως καταλαβαίνω τι εννοούσε ο Πλάτωνας , πως δεν θα γίνονταν πότε τα σώματα μας ένα, αλλά μέσα μας δεν θα νιώθαμε την πληγή. Έτσι όταν αγκαλιάζονται αυτά τα δυο κομμάτια είναι μια στιγμή ηρεμίας και γαληνής που καμιά χημεία ,καμιά ιδέα,  κανένα συναίσθημα μπορεί να ξεπεράσει. Είναι σαν να ράβονται η ψυχές και να γίνονται ένα, έτσι όπως φτιάχνεται η νύχτα. Και ο κόσμος σταματά. δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζει , γιατί εκείνη την στιγμή ο κόσμος έχει ολοκληρωθεί για σένα. έκανες πραγματικότητα αυτό που θεοί, τέρατα και άνθρωποι προσπάθησαν για αιώνες. Τι άλλο μένει μου λες; τι άλλο μένει πέρα από μας και μια σοκολάτα; δεν ξέρω για να είμαι ειλικρινής. Κάποιες φορές όμως τα πράγματα δεν πάνε όπως έπρεπε να καταλήξουν και οι άνθρωποι χάνονται κάπου στην μέση και σε ένα βλεφάρισμα έχουνε φύγει όλα μακρυά. έφταιγες εσύ; έφταιγα εγώ; δεν θυμάμαι πια. Και έτσι έπεσε χειμώνας και μας ξέπλυνε μακρυά. 

  Καποτε μου είχαν μιλήσει για την φύση της ρώμης ,της δύναμης και για το πως η δύναμη και η πλευρά της που κείτεται στην σκοτεινή πλευρά του ανθρωπίνου μυαλού είναι μια αστείρευτη πηγή που παν τα θα με εξελίσσει πάντα θα με προστατεύει και πάντα θα μου υπόσχεται παραπάνω. Όμως κάνεις δεν πρόλαβε να μου μιλήσει γιαυτό που υπάρχει τώρα. Κάτι τόσο το ανώτερο από μένα και από τα πενιχρά μου προβλήματα κάτι τόσο απύθμενο και αχανές που δεν μπόρεσα να κατανοήσω και να ασπαστώ εγκαίρως. Και έπειτα έφυγε. Και ναι, όταν έφυγε φούντωσε το μελανό μέσα μου και κόντεψε να με κατακτήσει. μέχρι που ήρθε πίσω από τα σκοτεινά του μυαλού μου ο μονός που ήμουνα σίγουρος ότι είχε χαθεί. Και κάτσαμε άπλα και βλέπαμε τα οράματα μου για το μέλλον που πέταξα μακρυά. ''φαίνεται καλό ''μου είπε και του απάντησα ότι είναι σχεδόν τέλειο. με ρώτησε γιατί σχεδόν και του αποκρίθηκα πως η τελειότητα του χάνεται στην φανταστική του φύση, δεν το κόβω να ερχεται στην ζωη. ''Μαλακιά'' είπε καθώς έπαιρνε τα τσιγάρα μου. ''Αυτό έχεις να πεις;'' τον ρώτησα και του εξήγησα πως μονό αυτός θα μπορούσε να μου δείξει τι να κάνω. Τότε μου είπε πως ποτέ πραγματικά δεν τον χρειάστηκα απλά ήταν πιο εύκολο να μου λέει κάποιος πράγματα που ήδη ξέρω αλλά φοβάμαι. πως ναι μου είχε πει όλα αυτά τα πράγματα και ότι θα είναι πάντα εκεί και ας μην το καταλαβαίνω, εγώ όμως το καταλάβαινα πάντα. Μου είπε πως τώρα έχεις κάποιον άλλο να δεις τον κόσμο μαζί της έτσι όπως πάντα ήθελα για σένα , να σε κρατάει μην πέσεις, αν και δεν νομίζω ότι μαζί της θα πέσεις ποτέ. Σηκώθηκε όρθιος και μου έδωσε το χέρι του για να με σηκώσει . Μου θύμισε ότι ποτέ δεν πρέπει να σταματήσω, και πως αν αγαπώ θα βρίσκω πάντα την δύναμη. Με πήρε αγκαλιά και έφυγε.

Με λένε  Κωνσταντίνο, είμαι 20 και ναι το ήξερα πάντα...

Fade to black

Είμαι ο Κωνσταντίνος και δεν είμαι σίγουρος για το τι είμαι. Aπλά ξέρω ότι κάτι υπάρχει μέσα μου και το κρύβω, δεν μιλάω για αυτό αλλά είναι εκεί. Tο νιώθω να μου μιλά, να κινεί τα χέρια μου. Όταν όμως κινούνται τα χέρια μου έτσι μοναχά , έχω μια ένταση. Και ξαφνικά σιωπούν όλοι οι ήχοι μιας και οι αισθήσεις μου δεν χρειάζονται. Δεν θα θυμάμαι πολλά , έχει αυτός το τιμόνι, και εγώ απλά ξεμένω πίσω σε μια μισό-αρρωστημένη νάρκη.Όταν όμως ανάμεσα από θραύσματα και αλληλουχίες αφουγκράζομαι το γύρω μου , δεν καταλαβαίνω γιατί κατηγορώ αυτό μου το κομμάτι. Ήταν σχεδόν πάντα εκεί για μένα.Όταν έπεσα με σήκωσε με έντυσε, με αγκάλιασε και με τύλιξε στην μελάνη αγκαλιά του. Και το ορκίζομαι, όταν μου παίρνει τον έλεγχο κάνει τα πράγματα τόσο ομαλά για μένα. εγώ άπλα απολαμβάνω την διαδρομή και αυτός κινεί τα νήματα για μένα. Τίποτα και κανείς δεν με έχει αγαπήσει με τόση δύναμη, κανένας πότε δεν προσπάθησε να με κατακτήσει έτσι. Και εκεί είναι το πρόβλημα. Για αυτό έτρεχα να του ξεφύγω τόσον καιρό. Με έμαθε να ζω έτσι και τα μάτια μου συνήθισαν στα απόκρημνα σκοτεινά δωμάτια του. Μέχρι που σιγά σιγά έγινε ο κόσμος μου και μπορούσα να το δω. Δεν με νοιάζουν τα περαιτέρω. Έζησα όλα τα γλαφυρά συναισθήματα, όλες τις υπερτιμημένες γεύσεις και όμως τίποτα δεν με έχει εξιτάρει έτσι. καμία γυναίκα ,κανένας ποιητής, κανένας άνθρωπος. Κάνεις δεν μου έχει προσφέρει αυτό το στυγερό συναίσθημα που νοιώθω όταν αναβλύζει η ανάσα του από τα μάτια μου μαύρη και πηκτή , όταν το αίμα κυλά πιο γρήγορα στις φλέβες μου και ξεκίνα η βόλτα, όταν τα δόντια μου αρχίζουν να γίνονται κοφτερά και οι καρδιά μου χτυπά τόσο γρήγορα Και ,ναι , μπορώ να ακούσω το αίμα που χτυπά μέσα μου, τα χέρια μου να τρέμουν και την εναπομένουσα ψυχή να παραμιλά. Δεν ήταν πάντα έτσι. Πέρασαν χρόνια ολόκληρα προσπαθώντας να καταπιέσω αυτήν την ύπαρξη που κατοικεί στου μυαλού μου τα ενδότερα. Πλήγωσα το σώμα μου, πλήγωσα την ψυχή μου βασίστηκα στους ανθρώπους και πάντα αρνιόμουν όλα αυτά που εκκωφαντικά έσπαζαν την σιωπή στο πέρασμα τους. Μέχρι που έσπασα σε μικρά εκατομμύρια κομμάτια και έχασα τον δρόμο. Έλιωσα, σταμάτησα να είμαι σκληρόπετσος και δυνατός. Άρχισα να μολύνομαι με πράγματα όπως έρωτες και αγάπες και γλυκανάλατες παπαριές. Τόσον καιρό κοίταζα να αποβάλλω το μικρο μου τερατάκι και αυτό όταν με είδε με την μούρη στο πάτωμα με γέμισε γροθιές με σάπισε στο ξύλο , με σήκωσε ξανά και όπως τότε έκανε πόλι τα ίδια. Με αγκάλιασε για να με ντύσει, με τάισε και έδωσε στο καχεκτικό κορμί μου την δύναμη που χρειαζόμουν για να σταθώ ακμαίος και προκλητικός μπροστά από όλους και όλα, πάντα μοναχός μου. Για κάποιον λόγο με θέλει μόνο για 'κεινον λες και είμαι κάποιο παιχνίδι που άπλα δεν γουστάρει να μοιραστεί με τα άλλα παιδιά. Και μέτα από τόσον καιρό στέκομαι έκπληκτος στις προθέσεις του, στο τέρας που θέλει να με κάνει. Ίσως απλά να φτιάχνω πράγματα με το μυαλό μου. Ίσως έτσι να φεύγουν από πάνω μου οι ευθύνες. αλλά το σημαντικό είναι ότι δεν φοβάμαι . Δεν φοβάμαι για τίποτα και ανέναν. Και σίγουρα δεν φοβάμαι το μελανό μου κομμάτι πια. Μοναχός στροβιλίζομαι και περιστρέφομαι στου μυαλού μου τα ατάρατα  ύδατα. Δεν θα γίνω το τέρας που μου θέλει να γίνω. Έτσι λοιπόν δεν είμαι ούτε άνθρωπος ούτε κτήνος. Είμαι κάτι εντελώς καινούργιο με  τους δικούς μου κανόνες και νόμους . Είμαι κάτι που μόνο εγώ μπορώ να είμαι.
Κωνσταντίνος εκ σχεδιασμού.

 Ξέρεις πως με λένε, είμαι 20 και σιγά σιγά ξεθωριάζω σε κάτι άλλο.