Κάποτε ήμουνα ωραίος,ακμάζων, ημιτελής και περιστρεφόμενος ήρωας μια προσωπικής ιστορίας, ένας περιπλανώμενος παλιάτσος, κάτοχος της πένας που τόσο πίστα υπηρέτησα στην ζωή μου. Όμως μια μερα γνώρισα την ήπια ,την ήρεμη ,την μούσα την ωραία την μικρή τσαχπίνα πριγκίπισσα των χειμωνιάτικων φαντασιώσεων μου στο χιόνι . Και έτσι μια νύχτα του Φλεβάρη ξεκίνησα να σολάρω στους δρόμους σε μια ζωή ροζ, όμορφα νοθευμένη και κατέληξα κάτω από της όμορφες άυλες του κάστρου που τη φύλαγαν κρυμμένη από την απέραντη και ασύμμετρη αγάπη που είχα και έκρυβα μέσα στα στήθια για εκείνην. Μέσα μου όμως μίλαγαν οι μνήμες και ερμήνευαν σκηνές λες και ήταν από κάποιο μιούζικαλ βγαλμένες . Έφτασα λοιπόν Ρωμαίος κλασσικός κάτω από το σπίτι της το πανώριο και μίλησα μυριάδες λέξεις στο ρυθμό της νυχτιάς εκείνης , μοναχός χόρευα με τα μάτια κλειστά και στοχαζόμενος την εικόνα της να κυλάει στο μυαλό μου. Και εκεί που μας έχασε η νύχτα στην άτσαλη περιστροφή, ξύπνησαν τα όνειρα μου τα αμέτρητα και την κατέβασαν από τον πανύψηλο Πύργο που σφραγισμένη την είχαν και χωρίς αναστεναγμούς ή άλλους λοιπούς συναισθηματισμούς ξετυλιχτήκαμε σε χορούς που δεν θύμιζαν την εποχή μας. Τα δικά της μαγούλα ροδοκοκκίνιζαν στον άνθος της νύχτας και εγώ σαν σωστός καβαλιέρος έδωσα το χέρι μου ως μονάκριβη πρόσκληση σε ένα μαρτύριο για δυο που από τα βαθύ της αρχαιότητας ονομάστηκε έρως. Στα πέπλα λοιπόν του μικρού θεού ξετυλίχτηκε η νύχτα και σιγά σιγά , δειλά δειλά έφτασε η μικρή ντροπαλή κορασίδα κοντά στα χεριά μου. Xωρις λοιπόν να χάσω χρόνο την τράβηξα και χαθήκαμε στους ήχους της σκηνής εκείνης της ροζ που ομιλάγανε κάποτε τροβαδούροι πλανόδιοι ερμηνευτές του συναισθήματος και ξεσήκωναν τις φαντασίες με τις περιπέτειες του τελευταίου ζωντανού θεού.
''ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣΣΑ'' της φώναζα καθώς η νύχτα την τραβάτε κοντά μου και χανόμασταν στην συστολή του Ήλιου και στους όμορφους και ανάλαφρους ήχους της τρομπετας που έπαιζε ο μορφέας για τον χορό μας. Ήταν ένας χορός μαγικός και σχεδόν εξωτικός.
Ακόμα μαίνεται και απρόβλεπτος καθώς τον γεννήσαμε έτσι θέλησε να παραμείνει μια ασύμμετρη μάζα ερώτα στα χέρια μας που τακτικά εξελίσσεται στο μικρό ταλαντούχο συναίσθημα που κάποτε ονομάσαμε στα κρυφά και ορκιστήκαμε το όνομα του.
Με λένε Κωνσταντίνο, είμαι 19 και κάπως έτσι έμαθα να κοιτώ προς την μεριά του ουρανού
Με λένε Κωνσταντίνο, είμαι 19 και κάπως έτσι έμαθα να κοιτώ προς την μεριά του ουρανού
