Transatlanticism

Και έτσι σταματάμε να είμαστε τέρατα. Εξευμενιζόμαστε και γινόμαστε γήινοι. Δεν σταματάμε να τρομάζουμε ο ένας τον άλλον απλά έχουμε βαρεθεί αυτήν την φάση ,ξέρω 'γω. Δεν σε κατηγόρησα ποτέ. Μου ήταν απλά πιο εύκολο να φταίω πάντα εγώ. Είχα ψιλοσυνηθίσει. και όμως είμαι εδώ διεκδικώντας μια αγκαλιά και γράφοντας λόγια πολλά. Όμως δεν σου φτάνουν τα λόγια πια. είναι λίγο μαλάκια που αυτό ξέρω να κάνω καλύτερα. Και όμως όταν σου μιλώ είμαι σαν χαζό. Όταν σου μιλώ όχι για μαλακίες άλλα για όλα αυτά που έχουν σημασία τις ψευτοφιλοσοφιες μου και όλα τα βαρύγδουπα που είχα να πω αντί απλώς να σε πάρω αγκαλιά και να σε αγαπήσω πέρα από κάθε σκέψη σου. Να σε κρατήσω τόσο σφιχτά έτσι ώστε να μην φύγεις ποτέ. Αλλά κάπου εκεί έκανα αυτό που κάνω καλύτερα από το να γράφω. τα έκανα σκατά. Και εσύ τρόμαξες και 'γω απλά δείλιασα. Και θα εκπλαγείς με το πόσο μπορεί να κατηγορήσει τον εαυτό του ένας άνθρωπος αλλά , ξέρεις ,το έριξα και αυτό το εμπόδιο. Τώρα εσύ απλά γίνεσαι και εκρηγνύεσαι σε μικρές θεϊκές εκρήξεις στον άχαρο τούτο κόσμο και 'γω απλά θα έδινα τα πάντα για μια μικρή βόλτα στο τρενάκι της ζωής σου. Αλλά μου λες οτι δεν γίνεται να ανήκεις σε μένα. Δεν είναι και πολύ δίκαιο για όλους αυτούς,  γιατί εντάξει μεταξύ μας, όλοι αξίζουν λίγο από αυτήν την λάμψη. Γιατί έμαθες να λάμπεις καλή μου. Σαν να είσαι φτιαγμένη από ένα φως τόσο λαμπερό και απύθμενο που κάποιες φορές είναι το μονό που μπορεί να με κάνει να ξεχαστώ και να γελάσω. Nαι ,εσύ είσαι αυτή. Ναι, ελπίζω αν το διαβάζεις αυτό να χαμογελάσεις. Kαι κάπου εδώ μπαίνουν τα όνειρα , τόσο έντονα και ζωντανά που μου σηκώνουν την τρίχα κάθε φορά. Όνειρα που λίγο πριν με πάρει ο ύπνος έρχονται σε μένα και κοιμούνται στην αγκαλιά μου για να την κρατάνε ζεστή για σένα. Kαι είναι καλά. Και όταν τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα τότε όλα είναι απλά κρυστάλλινα, απτά και πανέμορφα. Αλλά μέχρι να γίνουν το μονό που έχω είναι το μπουκάλι μου, τα τσιγάρα μου και μια ελπίδα ότι θα πάω μια βόλτα στο τρενάκι σου .Ότι θα νιώσω την αδρεναλίνη του να με γειώνεις και να γελάς επικριτικά με αυτά που λέω, ότι απλά θα ξαπλώσεις πάνω μου για πέντε λεπτά και ο κόσμος και η γη θα έχουν νόημα ξανά . Θα έχουνε λόγους να κινούνται για μένα, για μας. Γιατί για ένα ''εμεις'' αξίζουν όλα, μικρή μου. Για ένα ''εμεις'' αξίζει ο κόσμος να περιμένει μέχρι να σταματήσεις να με φιλάς και να μου τσιμπήσεις την κοιλιά.

Με λένε Κωνσταντίνο είμαι 20 και fade out..