Well I feel like she's talking in a language I don't speak...

Και πάλι εδώ, λες και δεν φύγαμε ποτέ. Eσύ εκεί , να μιλάς και εγώ να πνίγομαι στις λέξεις, σαν παιδί να προσπαθώ να αγγίξω την απουσία και μέσα από κάποια φειδωλή ανάμνηση να συνθέσω κάτι. Και κομπιάζω,λες και δεν μπορώ να γράψω λες και δεν έμαθα ποτέ.Άλλα έτσι δεν ήμασταν πάντα; Εγώ να προκαλώ την ομιλία σου και εσύ να με βλέπεις να τυλίγομαι στις φλόγες και έπειτα να αναβλύζω από τις στάχτες μου αφήνοντας πίσω το παλιό μου δέρμα. Αέναη η χημεία που καταντά εκρηκτική,σχεδόν εθιστική μα πάνω απ' όλα βαθιά ριζωμένη στου στέρνου τα απάτητα. Δεν μιλάς ε; Σαν πως μίλαγες ποτέ; Πάντα εγώ μίλαγα, εσύ απλώς κοίταζες, με γονάτιζες και έπειτα με παρατηρούσες αμέτοχη να περιστρέφομαι , να ξεκολλά η ανθρωπιά από το δέρμα και να καταλήγω στην μορφή που προορίστηκε για μένα, κοφτερή σαν λεπίδι και σκοτεινή σαν έρωτας ανεκπλήρωτος, τακτικός παρατηρητης των πάρε-δώσε σου με τους άλλους. Δεν είναι αληθινό αυτό, δεν είναι η θέρμη του σώματος μου αυτή. Γιατί έγινα έτσι ψυχρός, σαν να τρέμει το είδωλο μου κάθε φορά που με παρατηρώ σε κάποιον καθρέπτη; Άλλα έτσι με έμαθες να ζω. Εσύ να μου ψιθυρίζεις ανάμεσα από τις σκιές, είσαι δεν είσαι εκεί, και εγώ να υποτάσσομαι στον λόγο, σου στην βούληση σου λες και είμαι παιδί ακόμα και τώρα μαθαίνω να ξεχωρίζω το χαστούκι από το χάδι. Και κάποιες φορές πραγματικά αναρωτιέμαι πως θα ήταν άραγε ο κόσμος εκείνος που όσα έχω απαρνηθεί και πλέουν στο άγνωστο θα αποκαλύπτονταν και θα γνώριζαν την επιφάνεια. Αλλά μάλλον δεν θα μάθω ποτέ. Ζω την ζωή μου έτσι όπως την ζω. Και η επιβίωση αγιάζει τα μέσα.

Με λένε Κωνσταντίνο, είμαι 19 και...αυτά.

Gold hidden by rock and sand

Κάποιες φορές απλά στέκομαι . Δεν κινούμαι, δεν μιλώ, δεν αναπηδώ εδώ και εκεί, όχι. Είμαι άπλα ακίνητος και δεν θα πω ψέμματα κάθε φόρα που αυτό γίνεται τείνω να βλέπω την ευτυχισμένη εκδοχή της στιγμής εκείνης να εκτυλίσσεται μπροστά μου τόσο ρεαλιστικά που σχεδόν μπορώ να αντιληφθώ την στιγμή και να ασπαστώ το συναίσθημα της. Και έτσι αυτή η στιγμή δεν είναι σαν τις άλλες. Αν και είναι 3-4 δευτερόλεπτα την φόρα είναι εκείνη η στιγμή που με τρομάζει πιο πολύ, γιατί άρχισα να συνειδητοποιώ ποσό άδειος είμαι. Πόσο σκυλί είμαι. Ένας μικρός, πενιχρός και τρομαγμένος σκύλος, μια ζωή κρύβομαι στις σκιές μιλώντας για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν και όμως όταν κάποτε φτάσουν, εγώ δεν θα είμαι εκεί. Εγώ δεν θα είμαι στον παράδεισο που σχεδίασα για μένα. Θα γυρεύω μια άλλη κόλαση που θα κινεί τα νήματα μου. Θα τριγυρνώ εδω και εκεί και θα πηγαίνω από τζάμι σε τζάμι βλέποντας όλα αυτά που ζητούσα άλλα δεν ειχα το θάρρος να αδραξώ, ένα κομμάτι ζωής ανα βιτρίνα. Και έτσι ίσως να είναι για μένα. Αφού δεν μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου σε κάτι καλύτερο τότε θα μείνω εκεί που ξέρω να στέκομαι καλύτερα. Θα είμαι παντα πίσω από το τζάμι και θα βλέπω το καινούργιο και αλλιώτικο να εισβάλλουν στην ζωη μου στην σφαίρα της φαντασίας όσο εγώ, ζεστά ζεστά και ''ακμαζων'' αρκετά θα είμαι στο κρύο έξω από το τζάμι και θα φοβάμαι να γίνω πραγματικός μέσα εκει. Και εκεί εκτυλίσσεται για μένα το καλύτερο πιθανό μέλλον. Η Ευτυχία που τόσο αγνά υμνούσα κάποτε ,πότε δεν αργούσε στα ραντεβού μας. Πάντα εγώ αργούσα. Πάντα εγώ ήμουν εκείνος που τρόμαζε στο άπιαστο και χάνονταν στο μέτριο.

Εκεί λοιπόν είναι η θέση μου, ανάμεσα στις θέσεις άλλων ανθρώπων , η δίκη μου στάση είναι ο δρόμος και ο δρόμος συνεχίζει.

Ή όχι;

Με λένε Κωνσταντίνο, ειμαι 19 και ο δρομος μου ειναι ακομα στην αρχή