Είμαι ο Κωνσταντίνος και δεν είμαι σίγουρος για το τι είμαι. Aπλά ξέρω ότι κάτι υπάρχει μέσα μου και το κρύβω, δεν μιλάω για αυτό αλλά είναι εκεί. Tο νιώθω να μου μιλά, να κινεί τα χέρια μου. Όταν όμως κινούνται τα χέρια μου έτσι μοναχά , έχω μια ένταση. Και ξαφνικά σιωπούν όλοι οι ήχοι μιας και οι αισθήσεις μου δεν χρειάζονται. Δεν θα θυμάμαι πολλά , έχει αυτός το τιμόνι, και εγώ απλά ξεμένω πίσω σε μια μισό-αρρωστημένη νάρκη.Όταν όμως ανάμεσα από θραύσματα και αλληλουχίες αφουγκράζομαι το γύρω μου , δεν καταλαβαίνω γιατί κατηγορώ αυτό μου το κομμάτι. Ήταν σχεδόν πάντα εκεί για μένα.Όταν έπεσα με σήκωσε με έντυσε, με αγκάλιασε και με τύλιξε στην μελάνη αγκαλιά του. Και το ορκίζομαι, όταν μου παίρνει τον έλεγχο κάνει τα πράγματα τόσο ομαλά για μένα. εγώ άπλα απολαμβάνω την διαδρομή και αυτός κινεί τα νήματα για μένα. Τίποτα και κανείς δεν με έχει αγαπήσει με τόση δύναμη, κανένας πότε δεν προσπάθησε να με κατακτήσει έτσι. Και εκεί είναι το πρόβλημα. Για αυτό έτρεχα να του ξεφύγω τόσον καιρό. Με έμαθε να ζω έτσι και τα μάτια μου συνήθισαν στα απόκρημνα σκοτεινά δωμάτια του. Μέχρι που σιγά σιγά έγινε ο κόσμος μου και μπορούσα να το δω. Δεν με νοιάζουν τα περαιτέρω. Έζησα όλα τα γλαφυρά συναισθήματα, όλες τις υπερτιμημένες γεύσεις και όμως τίποτα δεν με έχει εξιτάρει έτσι. καμία γυναίκα ,κανένας ποιητής, κανένας άνθρωπος. Κάνεις δεν μου έχει προσφέρει αυτό το στυγερό συναίσθημα που νοιώθω όταν αναβλύζει η ανάσα του από τα μάτια μου μαύρη και πηκτή , όταν το αίμα κυλά πιο γρήγορα στις φλέβες μου και ξεκίνα η βόλτα, όταν τα δόντια μου αρχίζουν να γίνονται κοφτερά και οι καρδιά μου χτυπά τόσο γρήγορα Και ,ναι , μπορώ να ακούσω το αίμα που χτυπά μέσα μου, τα χέρια μου να τρέμουν και την εναπομένουσα ψυχή να παραμιλά. Δεν ήταν πάντα έτσι. Πέρασαν χρόνια ολόκληρα προσπαθώντας να καταπιέσω αυτήν την ύπαρξη που κατοικεί στου μυαλού μου τα ενδότερα. Πλήγωσα το σώμα μου, πλήγωσα την ψυχή μου βασίστηκα στους ανθρώπους και πάντα αρνιόμουν όλα αυτά που εκκωφαντικά έσπαζαν την σιωπή στο πέρασμα τους. Μέχρι που έσπασα σε μικρά εκατομμύρια κομμάτια και έχασα τον δρόμο. Έλιωσα, σταμάτησα να είμαι σκληρόπετσος και δυνατός. Άρχισα να μολύνομαι με πράγματα όπως έρωτες και αγάπες και γλυκανάλατες παπαριές. Τόσον καιρό κοίταζα να αποβάλλω το μικρο μου τερατάκι και αυτό όταν με είδε με την μούρη στο πάτωμα με γέμισε γροθιές με σάπισε στο ξύλο , με σήκωσε ξανά και όπως τότε έκανε πόλι τα ίδια. Με αγκάλιασε για να με ντύσει, με τάισε και έδωσε στο καχεκτικό κορμί μου την δύναμη που χρειαζόμουν για να σταθώ ακμαίος και προκλητικός μπροστά από όλους και όλα, πάντα μοναχός μου. Για κάποιον λόγο με θέλει μόνο για 'κεινον λες και είμαι κάποιο παιχνίδι που άπλα δεν γουστάρει να μοιραστεί με τα άλλα παιδιά. Και μέτα από τόσον καιρό στέκομαι έκπληκτος στις προθέσεις του, στο τέρας που θέλει να με κάνει. Ίσως απλά να φτιάχνω πράγματα με το μυαλό μου. Ίσως έτσι να φεύγουν από πάνω μου οι ευθύνες. αλλά το σημαντικό είναι ότι δεν φοβάμαι . Δεν φοβάμαι για τίποτα και ανέναν. Και σίγουρα δεν φοβάμαι το μελανό μου κομμάτι πια. Μοναχός στροβιλίζομαι και περιστρέφομαι στου μυαλού μου τα ατάρατα ύδατα. Δεν θα γίνω το τέρας που μου θέλει να γίνω. Έτσι λοιπόν δεν είμαι ούτε άνθρωπος ούτε κτήνος. Είμαι κάτι εντελώς καινούργιο με τους δικούς μου κανόνες και νόμους . Είμαι κάτι που μόνο εγώ μπορώ να είμαι.
Κωνσταντίνος εκ σχεδιασμού.
Κωνσταντίνος εκ σχεδιασμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου