Uninvited

Σε μια ανατριχίλα που ταλανίζεται στα μάτια μου περνάνε οι μέρες. Σαν βίαιο, βάρβαρο μπαλέτο που σιωπηρά κρύβετε σε σκιές που δεν έχουν όνομα, δεν ακούν σε καμία προσταγή και δεν γνωρίζουν καμία υποταγή σε φάσμα ανθρωπινό σαν μια ανάγκη που αντηχεί στα κόκαλα μου και ψιθυριστά μου απαγγέλλει τις δικές της προσταγές, μου επιβάλλεται και νωχελικά με τέρπει, ανιαρή και ακάλεστη, με κρύβει στο  σεντόνι της σκοτεινά ονειρευόμενος και με απορία στην διάθλαση να ψάχνω όποιον λογισμό μου έχει ξεμένει. Την νιώθω πάλι να τυλίγει τα παιδικά της χέρια γύρω μου, να με καλεί σε ένα υγρό κουτί ,να αφεθώ στην φρίκη της ομορφιάς της: μιας ομορφιάς τόσο διττής, άψυχης, ανίερης που βυθίζει στον άτσαλο, βιρτουοζικο χορό της μια αίσθηση τόσο εθιστική που τσούζει τα μάτια μου και αγγίζει ερωτικά σχεδόν τις πιο βαθιές πτυχές μου, και από εκεί με κρατά, το έμβλημα μιας σκοτεινής επιθυμίας που γύρω γύρω γυρνά στην σκέψη μου σαν να ψάχνει τον ορισμό της τριγυρίζει, μια συνάφεια που αρνούμαι να της δώσω ύλη και αξία γιατί την φοβάμαι. και στην σκέψη μου μοναχά αφήνω τέτοιου είδους συζητήσεις, εσωτερικές, ενδοτερες, σκέψεις που στο μισοκοιμισμενο μου κεφαλι τραυλιζουν την αναγκη μου για μια ταυτοτητα, για εναν δικο μου ορισμό , για μια δική μου συναφεια. Ποιος ειμαι, τι ειμαι και που παω; Δεν ξερω. Δεν ξερω ακομα.Εελπίζω. Και ανοιγω διαπλατα τις πορτες σε αυτο, το τερας που κρυβεται στην ντουλαπα και δειλος σαν ειμαι, σιωπω και αποκοπτομαι οταν ειναι κοντα. Δεν βγαζω μιλια. αφήνω τον λυκο μου να τραφει απο την ψυχη μου και αντι για αγχομενος παρατηρω γοητευμενος το μεσα μου να βγαινει στην επιφανεια, μια κρυμενη ηδονη που κυλα απο τα χερια μου ετσι οπως γινονταν καποτε. Ετσι οπως θα γινεται μολις παρω μια σφιχτη αγκαλια το τερας που κρυβεται και κατοικει στην τσεπη μου και τρεμαμενος αποδεχτω το πενιχρο που συνεπαγεται με το πετσι μου, το πετσι που τοσο με περιοριζει, καθε μερα και πιο πολυ.
Με λενε κωνσταντινο, ειμαι 18 και μ'αρεσει να δαγκωνω...