Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα. Ίσως φανεί πεσιμιστικό αλλά τολμώ να πω πως είχα αρχίσει να ξεχνώ τις όμορφες μέρες. Ήταν μια μέρα αγνή, όχι άδεια, όχι διαφορετική, απλά όμορφη. Έτσι όπως μονό μια όμορφη μέρα ξέρει να είναι χωρίς να ξεκινά κάπως φαντασμαγορικά όπως θα τις άρμοζε. Με πρώτο πρωινό πλάνο το χέρι μου που θολό και μουδιασμένο έτριβε σχεδόν ακούσια το πρόσωπο μου ξεκίνησε ο καθημερινός κοινωνικός μου στίβος μα δεν ήταν οι εικόνες, ήταν το μαγικό της φορτωμένης μου σκέψης που ταλάνιζε με έναν απρόσμενο και παλιό σχετικά τρόπο τα όνειρα μου. Ακόμα τρεμάμενος από το πυρετώδες κλίμα των γιορτών έφερα το αγουροξυπνημένο βλέμμα μου πάνω από μια κούπα καφέ γιατί δεν ανοίγει το μάτι στις 9 το πρωί αλλιώς πια. Και όμως δεν ήταν ο ίδιος καφές που ήταν πριν κανα δυο μήνες. Ήταν το ίδιο πικρός το ίδιο μισοβρασμένος μα έδινε μια συνάφεια στις σκέψεις μου και με την καφεΐνη να γυρνά σαν παιδί σε sugar overdose στο νευρικό μου είδα από νωρίς το γλυκό της μέρας τούτης. Μην βαρεθείτε και μην ζηλεύεται, γιατί εγώ θα συνεχίσω να μονολογώ για αυτήν την ημέρα. Γιατί με την απώλεια αυτών των ημερών είναι που εκτιμάς ένα γνήσιο χαμόγελο που θα ξεφύγει από τα χείλη σου όπως παλιά. Τότε που δεν τα εκτιμούσες, θυμασαι; Θυμάμαι να λες και να λυπάσαι για τις στιγμές που ήταν για σένα μα χωρίς εσένα...και ήταν ένα τρεμάμενο πλάνο που με συντρόφευε όλη μέρα, όχι κάποιο τοπίο η κάποια τρελή κατάσταση που έζησα κάποτε, αλλά μια πιο ήρεμη χωρίς ήχο, ένα πλάνο σε μια αόριστη επανάληψη συνεχώς να παίζει στο μυαλό μου και χωρίς να θέλω συνειδητά γέλασα για πρώτη φορά μέχρι δακρύων μετά από πολύ καιρό, όχι με κάτι ή κάποιον , ούτε με καμιά μαλακιά στο δίκτυο. Γέλασα αυθεντικά όπως γέλαγα κάποτε και δεν μπορούσα να σταματήσω αυτήν την τρελιάρικη κατρακύλα γιατί ήταν η μονή που σε αντίθεση με την κλασσική γνώριμη, ήταν πάντα αργοπορημένη στα ραντεβού μας. Και σαν φτωχός παρατηρητής έπιασα τον εαυτό μου να μην βαριέται για τίποτα ούτε για τις δουλείες μου ,ούτε για τις αγγαρείες που έπρεπε να μου επιβάλω πια ,ούτε για τίποτα. Έγιναν όλα με ένα αυθεντικό χαμόγελο που με στόλιζε όλη μέρα, ένα χαμόγελο εσωτερικό που τόσο μου είχε λείψει.
Μια ανάγκη να είμαι χαρούμενος χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο αλλά με μόνον άξονα μια κατάσταση που τόσο καιρό βασίλευε ανάμεσα σε μένα , στο μαξιλάρι μου και έναν τσιγκούνη Μορφέα. μια κατάσταση αξιοζήλευτη.
Με λένε Κωνσταντινο ,είμαι 18 και σήμερα πέρασα την όμορφη εκδοχή της ρουτίνας μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου