Σε μια από αυτές τις νύχτες που ο ύπνος με απορρίπτει αποφάσισα να κάνω μια μικρή επίσκεψη στο μπαλκόνι μου και αθετώντας την υπόσχεση που σου έδωσα Ειρήνη, επιδίδομαι πάλι σε αλκοολούχα παρασκευάσματα με μοναδικό σκοπό να ανοίξω την πόρτα διάπλατα σε οποιαδήποτε μούσα έρθει και κινήσει αυτή το χέρι μου για μένα, όπως άλλωστε γίνονταν μέχρι τώρα . Δυστυχώς, την ονειροφάγα σιωπή δεν διέκοψε κανείς και μοναχός μου σαν ήμουν θέλησα με μια μικρή αναδρομή να δώσω νόημα σε αυτά που γράφω μιλώντας για αυτά που αξίζουν , τουλάχιστον όσον αφορά εμένα. Χωρίς βεβιασμένες κινήσεις λοιπόν , υπό τα μουσικά κρούσματα του Chris Martin και της παρέας του άρχισα να μονοπωλώ στο ψευτοκρύο αυτού του ''imitation'' Δεκέμβρη που απογοήτευσε όλους εμάς που περιμέναμε το κρύο να αράξει στην πόλη της Αθήνας. Και όμως το βασικό ελάττωμα μου να πλατιάζω πήρε πάλι πρωταγωνιστικό ρολό και ξέφυγα από αυτά που αξίζουν. Οι αγαπητοί γονείς μου, και ιδιαιτέρα ο πατερας μου, μου έδειχναν πάντα οτι δεν είναι οι λεξεις που μετρανε αλλά οι πράξεις. Το λυπηρό σε αυτό το ευγενές σενάριο είναι ότι οι πράξεις είναι και αυτές που πληγώνουν. και τις πράξεις αυτές είναι που πρέπει να συγχωρούμε, ή όπως το έθεσε ο Alexander Pope, to err is human to forgive divine. Σε ελεύθερη μεταφραση ο ποιητης θελει να πει οτι το να κάνεις λάθη είναι χαρακτηριστικό που ανήκει σε εμάς, τους ανθρώπους, αλλά το να συγχωρείς ειναι μια πράξη θεού. Αυτό το ερώτημα τάραξε τον ύπνο μου και με οδήγησε σε αυτήν την ανίερη προεξοχή του δωματίου μου, να ατενίζω μάζες τσιμέντου με τα απομεινάρια χτεσινών μπουκαλιών σκεπτόμενος ότι ίσως κατί να λείπει, κάτι δεν εφαρμόζει σε αυτήν την παρακμάζουσα θεωρία που ονομάζω ''life style''. Και είναι αυτά τα μικρά ''κάτί'' που κάνουν την ζωή έτσι ανέγγιχτα μοναδική και τέλεια μέσα στο χάος της, ένα χάος εν τάξει. Για 'μένα αυτό το κάτι σκορπίζεται και ξανάρχεται ξανά σε μένα ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Και ας παραδεχτώ ,ότι όπως τόνισε και ένας φίλος μου ,ο λόγος που στραγγίζω μικρά κομμάτια από την ψύχη μου νύχτα παρά νύχτα είναι αυτό το μικρό χαμόγελο που θα σκάσει στα χείλη της όταν και αν διαβάσει ποτέ την εν λόγω σελίδα. αυτές οι μικρές μοναδικές στιγμές είναι το άλας της ζωής , που ακόμα και αν δεν είσαι παρών ,είναι η πιθανότητα τους που τόσο σε διεγείρει. Που σε φορτίζει με κουράγιο να κινηθείς σβέλτα όπως επιτάσουν οι ρυθμοί της σήμερον ημέρας.Ίσως να είναι καλό να παραδεχτώ ότι καθ'όλη την διάρκεια της ολιγόχρονης ζωής μου δεν βρήκα τόση ομορφιά σε κάτι απλό όπως μερικά χαρτιά κολλημένα στην αυλή μου ή μια ματιά μετά από μια άβολη σιωπή που σημαίνει μονό κατανόηση ή ακόμα και μια απλή μια ζωγραφιά.. Οι μικρές απολαύσεις που κρύβονται από εμάς τόσο επιδέξια που κάποιες φορές χάνουμε τον δρόμο μας για εκεί που βρίσκουμε το σπίτι...
Με λένε Κωνσταντίνο, είμαι 18 και σήμερα έμαθα να εκτιμώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου