Μια ξεχωριστή Παρασκευή ακολούθησε μια πολύ ανιαρή Πέμπτη, και παραδόξως δεν ήταν ούτε το μέρος, ούτε η ατμοσφαίρα που έδωσαν αυτήν την ξεχωριστή νώτα στο βραδύ μου αλλά ήταν
η παρέα μου που μαζί μου ανακάλυψε χτες μια από τις πιο όμορφες γωνιές της Αθήνας καθώς ο Δεκέμβρης αποφάσισε να βγάλει το μαγιό του και να μας δείξει τι σημαίνει ''κυκλοθυμικός'' αγγίζοντας τα όρια της αντοχής μας με την απότομη αυτή αλλαγή του καιρού φτάνοντας στο σημείο να μας θυμίσει έτσι παραδοσιακά τι σημαίνει Χριστούγεννα, με λίγο χιόνι , λίγο κρύο και πολλές υποσχέσεις. Στο ΤΑΥ λοιπόν άρχισε το βραδύ μου με σύντροφο την όμορφη εκείνη μούσα μου να ταλανίζει τις αισθήσεις μου και συχνά πυκνά να τις στομώνει αφήνοντας με μοναχό παρατηρητή της μέσα στην σκοτεινή εκείνη ατμοσφαίρα να απορροφώμαι από την Jazz που είχε ποτίσει την ηχητική σφαίρα αυτού του αξιοπερίεργου μέρους.,χωρίς πολλές περιστροφές (δυστυχώς ;D ). Έτσι λοιπόν κύλησε αυτό το ήρεμο και παρόλαυτα ιδιαίτερο βράδυ, όταν αρχίσαμε να παρατηρούμε και οι δυο ότι η έλλειψη καρέκλας είχε αρχίσει να κάνει τα πόδια μας να μας εγκαταλείπουν. Εγκαταλείψαμε και εμείς, λοιπόν, την ελκυστική εκείνη ατμόσφαιρα αυτής αξιοσημείωτης μεριάς της νυχτερινής Αθήνας, και αρχίσαμε τους εναγκαλισμός με το φρέσκο κρύο του Δεκέμβρη ,το οποίο αν και πολύ το νοστάλγησα , ειδικά χτες, δεν είχα το humor να το εκτιμήσω από καμιά οπτική. Ίσως να ήταν βροχή , ίσως να ήταν το μεξικάνικο εκείνο παρασκεύασμα που τιμήσαμε δεόντως , ίσως να ήταν και όλα αυτά μαζί, στα οποία εγώ ρίχνω το φταίξιμο για εκείνους τους χορούς , τους παθιάρικα αργούς που σκορπίζαμε κάτω από την μικρή αλλά αρκετή βροχή. Σε αυτούς τους αμαρτωλούς παράγοντες επίσης ρίχνω τις ευθύνες για τα περίεργα βλέμματα των περαστικών, που τρυπούσαν το πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Για να αποφύγουμε αυτήν την άδικη κοινωνική κριτική ( γιατί αν το κάνει ο Fred Astaire είναι τέχνη που έγινε cult, όταν το κάνω εγώ είναι απλώς ηλίθιο!) καταφύγαμε σε ένα άλλο bar στην οδό Καρόρη του οποίου το όνομα δυστυχώς δεν συγκράτησα , είτε επειδή το buzz μου δημιουργούσε βήματα στο σχήμα του οκτώ , είτε επειδή η αξιαγάπητη παρέα μου είχε την απερίσπαστη προσοχή μου. Με τα δάχτυλα μου μουλιασμένα και με όρεξη για ιδιοτροπίες έσπρωξα την πόρτα του μέρους εκείνου του οποίου ο ψυχεδελικός φωτισμός με κέρδισε αμέσως. Και σε εκείνο το μέρος μετά από πολλές κουβέντες άβολες και βουτηγμένες σε ένα παρελθόν του οποίου η μυρωδιά έγινε τόσο έντονη αυτές τις μέρες άγγιζα την τύχη μου σε ακατάλληλα μέρη για να μου δείξει την ικανοποίηση της. Και τα χάδια μου της άρεσαν πολύ. Πάντα της άρεσε να την πειράζω. Με την έξοδο μου έλαβα μια ειδοποίηση από την αξιαγάπητη εκείνη παρουσία, που με έπεισε να ξεκινήσω να επιδίδομαι σε δημιουργικές ασχολίες σε αυτόν τον ιστότοπο, ότι το πρώτο χιόνι αυτού του ''κυκλοθυμικού'' μηνά ήταν γεγονός και συγκινημένος από την εμφάνιση του χιονιού με κατέλαβε μια έκσταση απαράμιλλη την οποία κλήθηκε να κατευνάσει η ανάγκη της αγαπημένης μου παρτενέρ να εγκαταλείψει την όμορφη πόλη της Αθήνας για να μπορέσει να αποφύγει τα κρυοπαγήματα σε όλη την έκταση του σώματος της. Έτσι μονός μου ξέμεινα με αυτό το γνώριμο συναίσθημα ,του να μένεις μπατίρης στην μέση της Αθήνας ενώ το ρολόι μου είχε ήδη δείξει 3 το πρωί. Με σύντροφο το πρώτο χιόνι για το 2010 άρχισα να παίρνω τον δρόμο της επιστροφής βλέποντας τους δρόμους της πρωτεύουσας έτσι όπως μονό προτιμώ να τους βλέπω: γυμνούς από άλλες παρουσίες. Και ανάμεσα στον γρήγορο βηματισμό μου για να προλάβω το 790 και στις γλυκιές αναμνήσεις που είχα αποκομίσει από το βραδύ εκείνο πήρα το τελευταίο μέσο για το σπίτι. Μπορεί η διήγηση μου να ήταν φτωχή, μπορεί εγώ να τα θυμάμαι έτσι, μπορεί να μην τα θυμάμαι και όλα, αλλά ξέρω πως έδωσα επιτέλους εκείνη την τέρψη που τόσο αναζητούσε η ανεμοδαρμένη μου ψύχη και ο ύπνος ήρθε αυτήν την φορά μονός του.
Με λένε Κωνσταντίνο, είμαι 18 και μπορώ χωρίς φόβο και δέος να πω ότι ένιωσα σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου