''Allow me to be frank at the commencement: you will NOT like me''

Σχεδόν βασανιστικά όλες αυτές τις μέρες αναβόσβηνε ο κέρσορας στην οθόνη μου και τολμώ με ευλάβεια να πω πως έβγαζε μια απόκρυφη ανάγκη μου να κάτσω μπροστά στην οθόνη μου και να γεννήσω άλλη μια ''ανάρτηση''. Και ένα βραδύ σαν αυτό, και μετά από πολλούς σχολιασμούς πάνω στα εν λόγω κείμενα, άλλους θετικούς , άλλους αρνητικούς, και άλλους αδιάφορους  θέλησα να δώσω λίγο από το δικό μου κομμάτι νου σε όποιον τυχόν ανακηρύξει τον εαυτό του αναγνώστη των κειμένων αυτόν διαβάζοντας τα. Ανα τους αιώνας  οι καλλιτέχνες εκτελούσαν το χρέος τους στους ανθρώπους θέλοντας να εξευμενίσουν το πιο αδυσώπητο θηρίο απ'όλα. Και δεν μπορώ να πω με σιγουρια ότι σήμερα Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010, τετρακόσια χρόνια μετά τον William Shakespear, και 150 χρόνια μετά τον Charles Baudlaire,  οι εν λόγω κύριοι, παρα τις φιλότιμες και μοναδικές προσπάθειες τους κατάφεραν κάτι. Αναλογίστηκε κανείς γιατί σε μια εποχή που η τέχνη αποτελεί πολυτέλεια αχρείαστη συνεχίζουν να υπάρχουν καλλιτέχνες; Και συγχωρήστε με αν σας μπέρδεψα με την χρήση του όρου καλλιτέχνης, αναφερόμουν στέγνα σε αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους που χάνονται στα νήματα μιας κοινωνίας που απορρίπτει επιδέξια κάθε τι το ποιοτικό και άξιο προσοχής προσηλώνοντας τα μέλη της στην ανάλωση μέσα σε οικτρά ονειροκούτια και απρόσωπα διαδίκτυα όπως αυτό στο όποιο βρίσκομαι αυτήν ακριβώς την στιγμή. Στην ίδια κοινωνία που πριν 2400 χρόνια πότιζε κώνειο αυτούς που δεν αρέσκονταν στην στυγερή ανάπαυση. Στην ίδια κοινωνία που μετά από χιλιάδες χρονιά προσπαθείας καθιέρωσε στον εαυτό της ένα καθεστώς ανούσιας sit comedy, που τρόμαξε τόσο πολύ τα μελή της ώστε να αφήνουν τα ανθρωπάκια στο κουτί εκείνο να κάνουν τα κουμάντα και να ζουν την ζωή για εκείνους. Εμείς  τότε ήμασταν κάπου πειράζοντας την φύση για να δούμε  ποσό  αντέχει ή σε κάποια πίστα να κόβουμε βόλτες στα γαρίφαλα πνίγοντας την αξία μας στην ''διασκέδαση''. Με μια και μονό λέξη ,που αν και άκουσα πρόσφατα , ήξερα ότι θα μου χρησιμεύσει αρκετά στα χρόνια της ζωής μου, 'Κοπροδιαιτοι''.
   Μην με ρωτήσετε γιατί είμαι εδώ, γιατί γράφω και τον χρόνο μου ίσως να χάνω με το να προσπαθώ. Δεν το κάνω για σας, μα για μένα.Είμαι εδώ γιατί θέλω τόσο να κάνω κάτι με νόημα που υποκύπτω σε αυτό το ανώνυμο και απρόσωπο μέσο. Κάποιες φορές νιώθω άσχημα που πατάω στα ιδανικά μου και στα πιστεύω μου για ένα κομμάτι ανάσας, μιας και με κάθε λέξη που βγαίνει από τα χέρια μου νιώθω το στήθος μου λίγο ελαφρύτερο. Γιατί έτσι, νιώθω ότι ίσως από τους 2 , τους 10, τους 100 που θα μπουν εδώ θα αντιληφθούν ότι κάτι πάει άσχημα με αυτό το κομμάτι γης που πατούμε και ονομάζουμε πατρίδα. Γιατί όταν ''γράφτηκα'' στην όλη ιδέα της τέχνης, ίσως και να ήξερα ότι κάποτε θα έκανα και εγώ την απόπειρα μου να χαστουκίσω την ανοησία με όση δύναμη έχει ξεμείνει. Και έτσι αποφάσισα να αλλάξω το στυλ εισαγωγών αυτής της σελίδας όταν τα σχόλια που μου έγιναν αφορούσαν την έλλειψη νοήματος και ότι δεν βάζω τον εαυτό μου εδώ. Δεν έψαχνα κάποιον να του είμαι συμπαθής , ούτε έναν τρόπο να ξεγυμνώσω τον εαυτό μου σε τυχάρπαστους αναγνώστες, και σαφώς δεν κυνηγάω καμία επιβεβαίωση. Θέλοντας να αγγίξω την ανάγκη σας για νόημα ,αυτό θα δώσω στις οθόνες σας όσο μου επιτρέψετε.
Με λένε Κωνσταντίνο, είμαι 18 και όπως είπε και o Johny Depp ( στον ρόλο του john wilmot),                '' επιτρέψτε μου να είμαι ειλικρινείς κατά την εισαγωγή: ΔΕΝ θα με συμπαθήσετε.''