Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Χ.

Eίναι αστείο αν το καλοσκεφτεις, Πώς ξεκινήσαμε και που είμαστε τώρα. Ήταν θυμάμαι όλα τόσο αγνά κάποτε σχεδόν γλαφυρά και αέναα. Ή έτσι τουλάχιστον θέλω να τα θυμάμαι, να κάθομαι μοναχός μου στο παράθυρο και να σκαλίζω αναμνήσεις στο κεφάλι μου μέσα για να έχω κάτι να κάνει το βράδυ να περνά. Κι ώμος πόσο όμορφα ήταν και τώρα τι; μια άσχημη βροχή σε ένα μουντό και ζεστό φθινόπωρο με κάνει να αισθάνομαι κιτρινισμένος και εγώ και να έχω μια τάση να αφεθώ σε κάποια βαρύτητα; και να αγγίξω της γης ετούτης τα χώματα και να ξαπλώσω.
Έτσι να γεννηθήκαμε άραγε όλοι μας μοχθηροί και άκαρδοι; Κάποτε έτσι πίστευα ,πίστευα τόσο έντονα στο σκοτάδι και στην μοναξία μου  μόνο και μόνο για να έχω κάτι να ρεμβάζω τις ερεβώδεις ώρες μεταξύ 2 και 4 το πρωί. Πάντα είναι εκείνες οι ώρες στις οποίες χάνομαι και κάτι άλλο μέσα μου τραυλίζει την ανάγκη μου να χαθώ. Απλώς να αφεθώ στις αναθυμιάσεις και να γίνω ένα με την αποπνικτική ατμοσφαίρα γύρω μου.  Και αν δεν ήταν εκείνη, όχι η γνωστή , ίσως και να γινόταν .ίσως και να γινόμουν και 'γω μια σιωπή που πνίγει όνειρα στο πολύφωτο, και ναι σκέφτομαι ότι κάτι φορές είμαι όντως μελανός και άδειος και τότε εκείνη έρχεται και με γεμίζει γιατί νιώθει το αίμα μου , είναι και δικό της, και δεν με βλέπει γιαυτό που  νόμιζα ότι ήμουν , δεν βλέπει το τέρας βλέπει το πρόσωπο που πάντα έκρυβα : ένα μικρο χαμένο αγόρι ερωτευμένο με την νύχτα.
  Είναι κάτι φορές που τη νύχτα όμως με ποτίζει τόσο που ακόμα και αν ακούω το όνομά μου
 φαίνεται να το ξεχνώ και ολισθαίνω σε μια νιρβάνα τόσο νωχελική σαν κωματώδη κατάσταση που μου κλείνει τα μάτια και με αφήνει να γλιστρήσω στο άπειρο που κρύβεται στα ανοιχτά των κροτάφων μου. Και τότε έρχεται εκείνη να με βγάλει από την ασυνέχεια και ταραχή της βαλτώδης ηρεμίας μου και να μαστιγώσει την αρρώστια με την παρουσία της. Σκίζει την νύχτα με τα χέρια της και αφήνει τον ήλιο να μπει και να βασιλέψει στο νου μου. Και 'γω άπλα στέκομαι αποσβολωμένος,  σκεπτόμενος ότι δεν μου χρειάζονται πολλά πράγματα στην ζωή μου , δεν χρειάζεται να προσπαθήσω τόσο να απαλύνω της φύσης μου το μελανό , γιατί αν ένα  τέτοιο κοριτσάκι με αγαπάει , πόσο κακός μπορεί να είμαι ;

Με λένε Κωνσταντίνο,είμαι 21 τώρα πια δεν φοβάμαι πια τις  ώρες 2 με 4  γιατί ξέρω ότι θα έρθει να με βρεί

1 σχόλιο: