Kαι να'μαι λοιπον, πανω στην βαρκα μοναχος. ουτε μουσα να τραβαει το κουπι ουτε σκοταδι για παρεα. τιποτα. εκει κοιτωντας τον μαυρο τρουλο της σκεψης ημουνα παλι στο μονοπατι που ξερω καλα αλλα ακομα δεν γνωριζώ που με παει. τα ποδια στο τυρκουαζ νερο, τσιγαρο να ανεμιζει και εγω να αποπλανουμε στα ανοιχτα. τωρα πια η στερια θυμιζει σαν να μην υπηρχε ποτε και απλα αφηνομαι στα ρευματα. και ηταν ησυχα. οχι ομορφα, αλλα τουλαχιστον ησυχα. μεχρι που αρχισε το νερο να κρυωνει . εσβησε το τσιγαρο και τα νερα θολωσαν σαν να πνιγηκαν στην σταχτη . τοτε καταλαβα οτι ειχα παρεα. οτι μεσα στο μυαλο μου δεν ημουν μοναχος. ''Δεν ειναι καλυτερα τωρα που δεν αναζητω την προσοχη σου με την βια; που δεν χρειαζεται να πληγωσω το κορμι σου για να σου δωσω ν καταλαβεις πως δεν ανηκεις μεταξυ σαρκας και ψυχης που τρεμουν στον τυφωνα;'' ακουστηκε να λεει η φωνη του απο πισω μου. Και τοτε σαρκαστικα απαντησα:'' ολα ροδινα οπως το λες, αυτο παντα ηθελα για μενα.''. Και ετσι κυλησαμε στο βαθος της νυχτας, στο βαθος της γαληνης.
Με λενε κωνσταντινο ειμαι 21 και ειμαι στην βαρκα μου αλλα ποτε δεν ειμαι μοναχος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου