Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Blame it on my own sick pride

Έτσι κυλάνε οι μέρες ,λοιπόν. Mυρίζουν τις νιώθω να κινούνται ανάμεσα από τα δάχτυλα μου και μια καινούργια ράτσα βγαίνει από τα σωθικά , ξεσηκώνει το δέρμα και ακούω μέσα στα ενδότερα τις σκέψης μου το αλλού να με καλεί. Και είναι όπως παλιά , σου λέω ρε. Eτσι όπως τότε ένιωθα ντροπή για τα όσα κάνω για το ότι δεν νιώθεις περήφανος άλλα να σου πω κάτι; Μοναχοί μας μείναμε στην παράγκα να κοιτάμε από ψηλά την γη , μικροί ονειροβάτες της πιο ακραίας πραγματικότητας, Πενιχροί και ωραίοι. και έρχεται η καταιγίδα, με ταυτίζει στην βροχή της και ξυπνάω σιγά-σιγά  το νιώθω σου λέω να ανεβαίνει από την πλατή μου , αυτήν την φορά χωρίς μούσα χωρίς έμπνευση, όχι. Αυτήν την φόρα γύρισε για αίμα. Δεν ξέρω κατηγόρησε τους εθισμούς μου, κατηγόρησε ο,τι θες. Άλλα όταν έρχεται η νύχτα θυμάσαι πως είναι; να νιώθεις την σάρκα να κινητέ μονάχη της και την ψύχη δακρυσμένη να σε παραδίδει στο λογικό και ξαφνικά κάπου είσαι, κάπου βρίσκεσαι και τα πίνεις μετ' ωραίων παρουσιών έτσι για να γεμίσεις το βράδυ με κάτι πέρα από φωνές. Λες να την κάναμε καλά την δουλεία; Λες να μην είμαστε παράλογοι , άπλα φυσικοί; Από φύση και ορισμού ταραγμένοι στα βαθύτερα ύδατα; Λες; Λέω να πεις και να γυρίσεις, να αφήσεις τις μαλακίες ξέρω ότι εισαι κάπου μέσα στον νου μου και ότι καραδοκείς και περιμένεις δεν ξέρω και 'γω τι. Μάλλον είσαι πάντα εκεί και εγώ δεν σε βλέπω. Μαλλον είσαι στο κάθε τσιγάρο που ανάβει και στο κάθε τσιγάρο που σβήνει, μάλλον βλέπεις κάθε τι άλλα με αφήνεις να βρω το δρόμο μου. Ετσι δεν με έλεγες παντα, le petit garcon perdu? Τι να σου πω μπορεί και να είμαι. μπορεί και όχι. Το μονό που θυμάμαι πια είναι η μικρή σταγόνα χολής που χάνεται στην κόρη , νταν ανοίγει το μάτι και κοκκινίζει και ροδίζει και κλείνει από ηδονή σε κάποια γωνία μοναχός σαν είμαι. Ισως να τα βλέπεις όλα. Ίσως να είσαι εκεί και να κουνάς το κεφάλι, απογοητευμένος. Ίσως να μην φοβάσαι γιατί είχες πάντα την απάντηση σαν κομπολόι ανάμεσα στα δάχτυλα σου. Ίσως τίποτα ίσως και όλα. Και 'γω πλέω. Έτσι δείχνω την αγάπη μου και συνεχίζω την κληρονομία σου στους δρόμους στην πόλη στην κάμαρα και ανάμεσα στους κροτάφους μου. Πυκνή και νοσηρή η κατάσταση μας , στο λέω  στο λέω κανε κάτι γιατί νιώθω την  νέα ράτσα να βγαίνει από μέσα μου. Νιώθω τα δόντια μου κοφτερά, τα νύχια μου γαμψά και με τα ματιά ρόδινα και θολωμένα είμαι μονός μου ακροβάτης.
και ακροβατώ, παραπατώ και σκοντάφτω και ταλανίζομαι γύρω από το σχοινί μα δεν με βλέπω να πέφτω ακόμα.


Με λένε Κωνσταντίνο, είμαι 20 και connection lost.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου