Και πάλι εδώ, λες και δεν φύγαμε ποτέ. Eσύ εκεί , να μιλάς και εγώ να πνίγομαι στις λέξεις, σαν παιδί να προσπαθώ να αγγίξω την απουσία και μέσα από κάποια φειδωλή ανάμνηση να συνθέσω κάτι. Και κομπιάζω,λες και δεν μπορώ να γράψω λες και δεν έμαθα ποτέ.Άλλα έτσι δεν ήμασταν πάντα; Εγώ να προκαλώ την ομιλία σου και εσύ να με βλέπεις να τυλίγομαι στις φλόγες και έπειτα να αναβλύζω από τις στάχτες μου αφήνοντας πίσω το παλιό μου δέρμα. Αέναη η χημεία που καταντά εκρηκτική,σχεδόν εθιστική μα πάνω απ' όλα βαθιά ριζωμένη στου στέρνου τα απάτητα. Δεν μιλάς ε; Σαν πως μίλαγες ποτέ; Πάντα εγώ μίλαγα, εσύ απλώς κοίταζες, με γονάτιζες και έπειτα με παρατηρούσες αμέτοχη να περιστρέφομαι , να ξεκολλά η ανθρωπιά από το δέρμα και να καταλήγω στην μορφή που προορίστηκε για μένα, κοφτερή σαν λεπίδι και σκοτεινή σαν έρωτας ανεκπλήρωτος, τακτικός παρατηρητης των πάρε-δώσε σου με τους άλλους. Δεν είναι αληθινό αυτό, δεν είναι η θέρμη του σώματος μου αυτή. Γιατί έγινα έτσι ψυχρός, σαν να τρέμει το είδωλο μου κάθε φορά που με παρατηρώ σε κάποιον καθρέπτη; Άλλα έτσι με έμαθες να ζω. Εσύ να μου ψιθυρίζεις ανάμεσα από τις σκιές, είσαι δεν είσαι εκεί, και εγώ να υποτάσσομαι στον λόγο, σου στην βούληση σου λες και είμαι παιδί ακόμα και τώρα μαθαίνω να ξεχωρίζω το χαστούκι από το χάδι. Και κάποιες φορές πραγματικά αναρωτιέμαι πως θα ήταν άραγε ο κόσμος εκείνος που όσα έχω απαρνηθεί και πλέουν στο άγνωστο θα αποκαλύπτονταν και θα γνώριζαν την επιφάνεια. Αλλά μάλλον δεν θα μάθω ποτέ. Ζω την ζωή μου έτσι όπως την ζω. Και η επιβίωση αγιάζει τα μέσα.
Με λένε Κωνσταντίνο, είμαι 19 και...αυτά.
Με λένε Κωνσταντίνο, είμαι 19 και...αυτά.
Γράφεις πολύ όμορφα και αληθινά.Κατά καιρούς διαβάζω το blog σου και μένω άναυδη.Μπράβο,συνέχισε να κρατάς τον πήχη ψηλά :).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για τα καλα λογια, είναι καλό να ξέρω οτι κάποιος διαβάζει αυτά που γράφω. keeps me motivated!
ΑπάντησηΔιαγραφή