Δεν μπορώ να πω πως πάντα ήξερα τι θέλω. Ίσως για αυτό πάντα ήμουν χύμα, μια αμφιταλαντευόμενη μορφή και συνήθως έξω από αυτόν τον κόσμο, πάντα κάπου χαμένος στου κεφαλιού μου τα ενδότερα, αγνοώντας και απορρίπτοντας τα εγκόσμια. Έτσι με βόλευε και ήταν ένα ενδιαφέρον lifestyle. Και εκεί που βρισκόμουν όμορφα στεκούμενος στην απόλυτη ερημία την δροσερή και ηδονιστική εκείνη τοποθεσία που με γνώριζε ως αρχιτέκτονα, συνειδητοποίησα ότι ήμουν μικρός ακόμα και ας υποστήριζα πάντα ότι η ψύχη μου ήταν ένα γέρικο χαζό σκυλί. Ένα γέρικο, λευκό, χαζό σκυλί που πάντα κυνηγά τα αμάξια χωρίς να ξέρει τι να κάνει αν κάποτε ένα από αυτά σταματούσε. Και έτσι βρέθηκα να κινούμαι ανάμεσα στους ανθρώπους, να ζω μαζί τους να γελάω μαζί τους και να τρώω μαζί τους. Και όπως ήταν αρκετά αναπόφευκτο ερωτεύτηκα τους ανθρώπους και τα λάθη τους. Κοίτα με , μιλώ λες και δεν είμαι ένας από αυτούς, λες και εγώ δεν γεννήθηκα απλά υπήρχα και στην πορεία έμοιασα με αυτούς. Με εκείνους που πάντα κοίταζαν τα παιδικά μου μάτια και απορούσαν. Κι όμως μετρώ 19 μόνο χρόνια σε αυτόν τον κόσμο, και κάθε φορά που λέω ''ρε πούστη τα έχω δει ολα'' έρχονται να με ανατρέψουν σχεδόν κωμικοτραγικά. Μα όσο και αν μοιάζει, αυτή η ωδή δεν έχει τα μυριάδες ονόματα των ανθρώπων που παρατηρώ συνεχώς. Έχει ένα. Ένα μικρο όνομα που ενίοτε θυμίζει φακές. Εμένα πάντα μου μοιάζει απολλώνιο. Αλλά τι να κάνουμε; Εκπλήσσομαι και συνεχίζω...
Με λένε Κωνσταντίνο, είμαι 19 και από μικρός ήξερα να παρατηρώ τα θαύματα όταν αυτά άρχιζαν να ξετυλίγονται μπροστά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου