Στα 18 μου καλοκαιρια ατενισα για πρωτη φορα ανεπαφος και απερισπαστος. Ατενισα τους ωκεανους και μεσα στον θορυβο και τις τοπικες βοες βρηκα μια ησυχια, μια σιωπη που τοσο ποθουσα. Ενα λιμναζων κλιμα που ταραξε εκεινη σαν γλυκεια παραισθηση απο χημειες αμαρτωλες χτενισε την ψυχη μου σε βλεμμα. Πλησιασε και συστηθηκε με ονομα σαν τριανταφυλλο. Και 30 φορες χαθηκαμε στισ γνωριμιες. Καπως μονοπλευρα δε. Eκεινη απλως σωπασε και βουτηξε τα ποδια της στην θαλασσα και αφησε το νερο να γινει ο δικος της ερωτας ,το δικο της κριμα που αν ακομα αφουγκραστω την σιωπη μου θα το ακουσω να ταξιδευει στο παιδικο της σωμα. Ετσι και γω ασπαστηκα τους ωκαεανους και συνοδευσα την παρουσια της στα αδυτα προσποιουμενος οτι κι ομως, θα περασει, θα μαθει η αναγκη να κατευναζεται και να ηρεμουν τα στοιχεια στο ακουσμα της, θα σβηνει η ψυχη και θα ξεθολωνει το ματι απο ολα αυτα που κατοχικα και τυρρανικα εχουν επιβληθει στο ανημπορο παιδι που κατοικει αναμεσα στουσ κροταφους μου. Ετσι αφεθηκα στο ασπρομαυρο της μερας. Την αφησα να μπει στο σκοταδι που ειχα αμπαρωσει μεσα στην καρδια μου και να γλυστρησει οπως μονο εκεινη μπορουσε στο απυθμενο της κενοτητας που μεχρι τοτε θυμιζε το βαρελι που απεγνωσμενα ψαχνει να βρει τον πατο του. Ηταν οντως μαγνητικη. Ισως και για αυτο να αρχισαν να δακρυζουν οι ουρανοι, πανω στην αλμυρα των χεριων της. Αν ειχα ψυχη τοτε θα δακρυζα και γω για να ειμαι ειλικρινης.Ετσι εμαθα να ζηλευω και φθονω τους μοναρχες της βροχης, γιατι εκεινοι δεν γνωριζουν απο αλυσιδες δεσμα και ερωτες. Περασαν λοιπον οι μερες μαζευτηκαν σαν τα φυλλα του χρονου αγγιζοντας το προσωπο μου με το στιγμα που εκεινες γνωριζουν, στιγμα τσουχτερο με αρωματα και γευσεις αλκοολουχες που τρεχουν γυρω μου ανιερες και παδικες, εφηβικες μνημες που ξεχαστηκαν και μειναν μοναχες. Περνουσαν και περνουσαν και κλεισμενες στην μνημη εμειναν οι μερες σαν να πλανιουνται απο τα ματια μου μπροστα ξανα και ξανα σαν κοσμικες στιγμες ομορφες και αγαπητες, χωρις εκφρασεις ομως περριτες, και εμαθα μεσα απο το γυαλινο θηριο της σκεψης μου να ερωτευομαι τον χρονο. Σφραγισμενος στο δωματιο μου, ακουγοταν οι ψιθυροι μεσα απο το κεφαλι μου σαν ταινια που τραυλιζει το ονομα της στην σαλεμενη μου ακοη :Τριανταφυλλο...Και αγνωμονας σαν γεννηθηκα απτραβηχτηκα , αποξενωθηκα και κρυφτηκα απο ανθρωπους. Στην ευωδια της σκονης συρθηκαν τα χτυπηματα στην μικρη και απαστραπτουσα ψυχη και βρεθηκα σε ξενα μονοπατια να νιωθω μια ελξη ξενικη να με ελκυει προς την υλη...
to be continued....
to be continued....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου